TRAVMANIN GİZLİ YÜZÜ: DERİN YARALAR

Travma, kişinin kontrol duygusunu mahvedebilir. Travmatize kişiler, şu anki zamandan kopmuş gibi hissedebilirler. Travmatik bir deneyimden sonra kişi, her an tekrar tehlikede gibi hissedebilir, hatta güvende olsa bile. Tetikte olma, kabuslar, tıbbi nedeni açıklanamayan ağrılar hissetmek gibi semptomlar ortaya çıkabilir.

Travmatik olayın üzerinden uzun bir süre geçse bile kişiler hayatlarını devam ettirmede zorluk yaşayabilirler. Travmatik anılar, genellikle çok canlı bir şekilde tekrar yaşanıyormuş gibi hatırlanır. Mağdurun dünyanın güvenli olduğuna dair inancı sarsılmışsa, sosyal destek iyileşme sürecinde önemli bir rol oynar.

Travma, insan eliyle yapıldığında seyirciler ya bir seçim yapmak zorunda kalır ya da görmezden gelmeye çalışır. Toplum, kendisini rahatsız eden olayları genellikle görmezden gelmeyi tercih eder. Suçlu, daima seyirci kalanların hiçbir şey yapmamasını ister, mağdur ise insanların yanında durmasını bekler.

Mağdurun dehşet verici olaydan sonra vereceği ilk savaş, insanlara kendisini inandırmaktır. İstismar davalarında suçluların kullandıkları savunmaların mağdurun güvenilirliğine saldırmakla başlaması sıradanlaşmıştır: “Mağdur mini etek giymişti, tahrik etmişti, önce o başlatmıştı..” Suçlu, mağdurun güvenirliğine saldırarak insanların mağdurun tarafını tutmamasını ister.

Mağdur, yaşadığı acı verici deneyimin yanı sıra bir de görünür olmakla mücadele etmek zorunda kalır. Ne yazık ki, suçlu ne kadar güçlüyse mağdur o kadar görünmezdir.

Travmatik deneyimle başa çıkmanın ilk adımı güvenli bir ortamın oluşturulmasıdır. Yıkılan güvenlik duygusu yavaşça yeniden inşa edilmelidir. Bu noktada yargı sistemine ve izleyicilere büyük sorumluluk düşmektedir.